Flexibiliteit

Hallo allemaal,

Ik heb gehoord dat jullie in Nederland al weer fantastisch lenteweer hebben gehad. En dat velen daar al volop van genoten hebben!
Hier is het nog steeds warm, maar het is te merken dat het regenseizoen nadert. De lucht wordt zo nu en dan wat koeler, er hangen dan donkere wolken in de lucht en in Basse hebben we al twee keer een hevige regenbui in de nacht gehad.
Ik ben erg benieuwd wat ik van het regenseizoen zal vinden.....zal wel weer een interessante ervaring opleveren!

Waar de Gambianen mij misschien wel het meest in doen verbazen is de flexibiliteit en geduld die ze in bepaalde zaken hebben.
Voor mij was vorige week een behoorlijk frustrerende week op kantoor door allerlei misverstanden, het niet kunnen communiceren met bepaalde mensen omdat ze in gebieden wonen en werken waar geen telefonisch bereik is en vergaderingen en activiteit en die uren later dan gepland beginnen en/of afgelast worden. De Gambiaanse collega's slikken het allemaal maar voor zoete koek en wachten geduldig onder de mangoboom. Ik kan me maar moeilijk voorstellen dat je na uren wachten toch nog geduldig kunt zijn om naar de vergadering of activiteit te gaan ook al ben je hongerig en maak je je zorgen over je andere afspraken die hierdoor niet door kunnen gaan.
En de verklaring is dan vaak: Sorry, bedankt voor het wachten, de vertraging is vanwege onvoorziene omstandigheden. Zo vaag........maar iedereen accepteert het, zo gaat dat nu eenmaal.....
Maar de klapper voor mij was toch wel om zondag te horen dat de 'whole school development cursus' van 5 dagen deze week niet kon plaatsvinden en daarom verschoven is naar de volgende week. Ik hoorde het van een cluster monitor, niet eens van de directie van het kantoor.
Het vervelende is dat ik daardoor deze week een vrij lege agenda heb, maar de afspraken voor de week daarop allemaal moet verschuiven!
Zondag hebben we als vrijwilligers onder elkaar even lekker met elkaar kunnen mopperen en hebben we onze gedeelde frustraties geuit en dat luchtte wel even op. Maar het was geen oplossing en zo kwam het dat we maandag op kantoor verschenen en niets te doen hadden...

Daarom besloten Liza en ik 's middags naar de rivier te gaan met haar hond om even lekker af te koelen en te zwemmen.
Toen ik daarna weer thuiskwam was Lamin (mijn Afrikaanse b(r)oer) daar ook en heb ik hem gevraagd mij paardrijles te geven.....dat ging al een lange tijd door m'n hoofd om, maar door tijdgebrek (??? of whatever) was dat er nog nooit van gekomen. Nu leek het mij wel de goede tijd om te proberen, dus zo gezegd, zo gedaan. Om 5 uur stond ik naast een paard (of pony) zonder zadel en zonder stijgbeugels. Lamin hield het touw vast wat aan het hoofd van het paard vastgebonden was en hij zei: klim er maar op! Tja, makkelijk gezegd.....maar het lukte me wel om erop te klimmen, ik hield me aan de manen vast. Intussen was er ook al wat publiek om ons heen verzameld, het zag er waarschijnlijk wel grappig uit.
Vervolgens liet Lamin het paard een stukje lopen en dat voelde wel goed. De ruggegraad voelde ik ook!
Maar toen kwam een van Lamins vrienden, Seecou en vroeg mij om wat naar achteren te gaan zitten zodat hij voor mij kon gaan zitten. Lamin kon het niet doen omdat hij een lichte verstuiking aan z'n voet had. Ik vond dat geen probleem, aangezien z'n vriend wel een lekker ding was! Hij liet het paard wat verder lopen en vroeg mij om hem goed vast te houden. Ik sloeg m'n armen om hem heen en hield met m'n rechterhand m'n linkerpols vast en Seecou liet het paard voorzichtig rennen. Zo kwam het dat ik achter Seecou op het paard op en neer stuiterde! Ik hield hem nog wat steviger vast en Seecou liet het paard wat sneller gaan...het voelde fantastisch! Het was zo spannend en geweldig maar ook wel een beetje pijnlijk. Het rennen wisselde Seecou af met lopen zodat ik tussendoor weer enigzins kon herstellen. Tijdens het rennen was het moeilijk m'n balans te houden en een paar keer had ik het gevoel dat we eraf zouden vallen. Maar ik hield me goed vast en Seecou had een perfecte balans, we vielen niet!
Na een flink blokje om te zijn geweest door de bush en de velden kwamen we weer terug bij Lamin. Nu wisselde Seecou met Lamin en Lamin bracht me weer terug naar m'n huisje. Toen we door het dorp reden trokken we heel wat bekijks...vrouwen rijden hier niet op paarden.
Als de spierpijn tussen m'n benen weer over is, gaan we het zeker nog eens proberen. Ik zou het fantastisch vinden als het me uiteindelik zou lukken zelf op het paard te kunnen rijden! Een nieuwe uitdaging....

's Avonds heb ik me ook nog prima vermaakt met 3 afleveringen van 'friends' achter elkaar. De serie cd's had ik 's middags in een winkeltje in Basse gekocht voordat we gingen zwemmen.

Het was een zeer geslaagde maandag, een topdag, mede dankzij het niet doorgaan van de cursus.
Soms moet je de dingen maar gewoon over je heen laten komen, het komt altijd wel goed! Vertrouwen hebben in wat komt.....Ik dacht dat ik dat altijd wel had, maar hier in Gambia wordt dat gevoel alleen maar versterkt. En dat is prachtig.

Tot de volgende keer!!
Veel liefs van Vera.

ps: ik heb de president gezien, maar helaas niet persoonlijk kunnen spreken....